Een dekking doe je nooit zo maar even. Daar gaat al zoveel aan vooraf voor het zover is. Zo hebben we anderhalf jaar moeten zoeken naar een geschikte reu. Natuurlijk moesten de medische testen gedaan worden en dan maar wachten op de loopsheid. En dan is het zover, een maand later dan gepland en moet je net het goede moment weten te vinden om naar de reu te gaan. Normaal gesproken zou je progesteron kunnen laten prikken, maar dat kan op het eiland niet. Dus ga ik op de gok op de 12e dag van de loopsheid naar de familie Smit, die gelukkig maar op een uurtje rijden van Harlingen af woont. En dan blijk ik te vroeg te zijn. Gelukkig vinden de dame en heer elkaar wel heel leuk, dat is hoop vol! Dus ga ik twee dagen later opnieuw met Brumma die kant op en kom tot de conclusie dat ik nog te vroeg ben. We beslissen dat Brumma mag blijven logeren, Tineke en Klaas de volgende dag met Brumma naar de dierenarts gaan om progesteron te laten prikken en ik weer naar huis ga. Na de progesterontest blijkt dat we nog steeds veel te vroeg zijn. Ook 2 dagen later is de waarde nog te laag, maar de verwachting is dat ze zondag 6 maart gedekt kan worden. Na een paar zenuwslopende dagen zonder Brumma, komt inderdaad op 6 maart, rond half 7 het verlossende telefoontje. Het is gelukt! En dat op de 19e dag van de loopsheid, het gaat altijd anders dan je verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten